روز سه شنبه مورخ 09/09/89 ، در ادامه کلاسهای هفتگی ماموستا ملا قادر قادری در مسجد قباء پاوه درس يكصد و بيست و ششم تفسیر قرآن کریم (درس نهم تفسیر سوره مبارکه مائده) با موضوع آیات 33 الي 37 سوره مبارکه مائده ارائه شد.
در ادامه ، درس مذکور جهت استفاده دوستداران و علاقمندان كلام الهي درج شده است.
کـــلاس تفسیــــر قــرآن کــــریـــم توسط حاج ماموستا ملا قادر قادري
درس يكصد و بيست و ششم
درس نهم سوره مبارکه مائده آیات 33 الی 37
** موضوع درس **
1- بحث جزا و كيفر متجاوزين به جان و مال مردم
2- بحث قاطع طريق
3- بحث وسيله و توسل
4- خدمت دنيوي كفار براي قيامت اثري ندارد.
* ترجـــمه آيـــات *
إِنَّمَا جَزَاء الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الأَرْضِ فَسَادًا أَن يُقَتَّلُواْ أَوْ يُصَلَّبُواْ أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُم مِّنْ خِلافٍ أَوْ يُنفَوْاْ مِنَ الأَرْضِ ذَلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا وَلَهُمْ فِي الآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ ﴿۳۳﴾
كيفر آنها كه با خدا و پيامبر به جنگ بر ميخيزند و در روي زمين دست به فساد ميزنند. (و با تهديد به اسلحه به جان و مال و ناموس مردم حمله ميبرند) اين است كه اعدام شوند يا به دار آويخته گردند يا (چهار انگشت از) دست راست و پاي چپ آنها بريده شود و يا از سرزمين خود تبعيد گردند، اين رسوائي آنها در دنياست و در آخرت مجازات بزرگي دارند.
إِلاَّ الَّذِينَ تَابُواْ مِن قَبْلِ أَن تَقْدِرُواْ عَلَيْهِمْ فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۳۴﴾
مگر آنها كه قبل از دست يافتن شما بر آنان توبه كنند، بدانيد (خدا توبه آنها را ميپذيرد) خداوند آمرزنده و مهربان است
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَيهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُواْ فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۳۵﴾
اي كساني كه ايمان آوردهايد پرهيزگاري پيشه كنيد و وسيله‌اي براي تقرب به خدا انتخاب نمائيد و در راه او جهاد كنيد باشد كه رستگار شويد
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَوْ أَنَّ لَهُم مَّا فِي الأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُواْ بِهِ مِنْ عَذَابِ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَا تُقُبِّلَ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۳۶﴾
كساني كه كافر شدند اگر تمام آنچه كه روي زمين قرار دارد و همانند آن، مال آنها باشد و آنها را براي نجات از مجازات روز قيامت بدهند، از آنان پذيرفته نخواهد شد، و مجازات دردناكي خواهند داشت.
يُرِيدُونَ أَن يَخْرُجُواْ مِنَ النَّارِ وَمَا هُم بِخَارِجِينَ مِنْهَا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُّقِيمٌ ﴿۳۷﴾
آنها پيوسته ميخواهند از آتش خارج شوند ولي نميتوانند خارج شوند و براي آنها مجازات پايداري است
** توضيح و تفسير آيات **
توضيح آيات 33 و 34 : مفسرين بزرگ اهل سنت چون صاحب در المنشور و قرطبي و المنار در سبب نزول اين دو آيه مطلبي را به روايت امام بخاري آورده‌اند كه جمعي از اهالي و قوم عرينه و عكل به مدينه آمدند و بظاهر اسلام را قبول كردند و مدتي در مدينه ماندند آب و هواي مدينه مناسب حال آنها نبود و مريض شدند پيامبر اسلام (ص) به آنان اجازه داد به يك منطقه خوش آب و هواي خارج مدينه كه محل چراي شتران زكات بود بروند و توصيه فرمود از شير و كره و پنير حيوانات موجود در محل استفاده كنند مدتي در آن محل ماندند كاملاً بهبودي در آنان حاصل شد و بجاي تشكر از پيامبراسلام ، از اسلام رو گردان شدند و يك روز تصميم گرفتند گله موجود در محل را به سرقت ببرند اول چوپانهاي گله را گرفتند و چشمهاي آنها را از بين برده و دست و پاي آنها را قطع و سپس آنها را كشتند و تمام شتران زكات را غارت كردند .
خبر به حضرت محمد (ص) رسيد و يك اكيپ قوي از نيروها را دنبال آنها فرستاد و آنها را دستگير و به مدينه آوردند پيامبر اسلام دستور داد هر آنچه را كه به چوپانها كرده بودند نسبت به آنان انجام دادند دستها و پاهاي آنان را قطع و چشمانشان را بيرون آوردند و سپس همه آنها را كشتند تا عدالت و مساوات و حق در مقابل حق پياده شود. سپس دوآيه فوق نازل شدند تا ضمن تأييد عمل رسول الله (ص) برا ي هميشه اين امر رويه و قانون شود كه جزا و كيفر چنين افرادي قتل است يا صلب ( به دار آويختن ) و قطع دست و پا بطور خلاف (دست راست و پاي چپ و دست چپ پاي راست ) يا تبعيد از محل ، مگر مرتكبين از عمل خود قبل از دستگيري توبه كنند.
توضيح آيه 35 : اين آيه در خصوص وسيله و توسل صحبت ميكنند. جمهور فقها و مفسرين معتقدند هر عبادت خالصانه‌اي كه با نيت پاك انجام گرفته باشد ميتواند وسيله نزديكي انسان به خداوند باشد. در اين آيه به اهل ايمان امر شده است تقواي خداوند را رعايت و از هر وسيله‌اي شرع پسند كه آنها را به خداوند نزديك كند استفاده و در راه اعتلاء دين خدا جهاد كنند اين سه عمل موجب رستگاري آنهاست .
توضيح آيات 36 و 37 : بحث اين دو آيه در خصوص اصول اعتقادي و بحث ايدئولو‍ژي افراد است ما در اصول اعتقاديمان يك قانون كلي داريم كه زير بناء هر عملي را ايمان ميدانيم و هر عملي كه زير بناي آن ايمان نباشد نزد خداوند مقبول نيست. به احتمال زياد انسانهاي كافر كه كارهايي جوانمردانه انجام دهند در دنيا مورد قبول و تجليل و تقدير آدميان قرار گيرند ولي در آخرت كا ر نيك انها مورد قبول خداوند نيست زيرا زير بناي عمل آنان ايمان نبوده است. پس كافران هر آنچه دارند و به اضافه يك برابر آنرا نذر و خيرات كنند هرگز از عذاب و آتش دوزخ نجات پيدا نخواهند كرد.
** نتيجـه **
1- آئين اسلام نسبت به جان و مال و امنيت جامعه توجه ويژه‌‌اي دارد هر كسي نسبت به اين اصول بي احترامي كند و به جان و مال مسلمان تجاوز كند و سبب اخلال در نظم اجتماع و ايجاد رعب ،خوف و فاسد در جامعه شود و بصورت مسلحانه و با عنف و زور راه بندان وگردنه گيري نمايد و مردم بي گناه را به قتل برساند و اموال آنها را بربايد و موجب نا امني و فساد جامعه شود با مرتكبين اين نوع جرايم حسب مفاد آيه 33 به چهار شيوه برخورد جزائي ميشود 1- قتل در برابر قتل 2- به دار آويختن در مقابل آدم ربائي 3- بريدن دست و پا بطور مختلف در برابر سرقت و بردن اموال 4- تبعيد در مقابل ايجاد ناامني در جامعه
2- در آيه 35 خداوند متعال به اهل ايمان امر فرموده است تقواي الهي را رعايت و براي تقرب به خدا و نزديك شدن به خالق متعال در دنيا در جستجوي وسيله و واسطه و سبب باشند و با آن وسيله در جهت رسيدن به مقصود و دفع شر و رفع ظلم به خداوند توسل كنند. البته اين موضوع كه چه چيزي و چه كسي مي تواند بين خداوند و عبد وسيله شود در بين فقها و بزرگان علم و دانش اختلاف وجود دارد. جمهور فقهاء ما معتقدند عبادات و طاعات و احسان و صدقات و اعمال صالح و همچنين پيامبران عظام(ع) و صلحاء امت در قيد حيات ميتوانند وسيله توسل باشند اما اين امر آيا بزرگان دين بعد از فوت كماكان ميتوانند وسيله تقرب قرار گيرند محل اختلاف بين فقها و مفسرين است جمعي معتقدند پيامبران عظام و صلحاء امت همچنانكه در زمان حيات وسيله‌اند و ديگران ميتوانند به آنها توسل كنند در حيات برزخي و در زمان فوت هم ميتوان به آنها توسل كرد و جمعي هم با اين نظريه مخالف‌اند
« وصلی الله علی سيدنا محمد و آله و اصحابه اجمعين »
این مطلب را به اشتراک بگذارید
